Ηχώ...

Μακρινές ηχώ
μου στοιχειώνουν
την ψυχή
όπως ο άνεμος
σε αταξία
χαλαρά
από τους δεσμούς
των καταιγίδων
στη θάλασσα.

Στην απεραντοσύνη
του ορίζοντα
η φωνή μου
χαλαρώνει
στο καταφύγιο
της σιωπής.
Την κρατάει σιωπηλά
μακριά απο σκοτεινές φήμες
μη διαυρωμένες
στη διαφάνεια του φωτός.

Μακριά από αυτά τα μονοπάτια
το κέντημα και την αθωότητα του ήλιου
από λουλούδια και πολλά αρώματα
θησαυρούς που κρατώ στη σιωπή.
Κυνηγώ το απαλό φως
του ύπνου,
σχεδόν αθώο
στις χειρονομίες των υδάτων.

Ένα ίχνος κοραλλιών κινείται
εναντίον του ανέμου
που φυσάει το πρωί
και με αγκαλιάζει
με ανεπαίσθητους σπινθήρες
τρυπώντας τον χρόνο
με τις αισθήσεις
και με κάνει να περπατώ
απαλά πάνω
από τις παλίρροιες
της μνήμης.