Τη νύχτα που αναγκάστηκα να φύγω
ανάμεσα στα αστέρια κλειδωμένα σε χώρους
διαμορφωμένους από παλιά στιγμιότυπα εκτέθηκαν
και εκτέθηκα στην κλήση του χαμένου ουρανού.
Καθώς τα νερά έρχονται και φεύγουν
η ακτή παραμένει ίδια.
Σκιές εκείνων των χρόνων που μου χαμογέλασαν
όπως οι εντυπώσεις των νυχτερινών φώτων
μια αχλύ ομιχλώδη απεικόνιση της αφαίρεσης
κλήση προς τον άνεμο.
No comments:
Post a Comment