Το φως αναζητά
τις σκιές
του σκότους που αντικαθιστούν
τη ζωή μου.
Aυτή η μάζα της
σπασμένης ψυχής μου
κυριαρχείται απο έντονο
άλγος.
Αραγε θα εμφανιστεί
η ελπίδα, η δόξα της
καθαρής μοναξιάς?
Φωνάζω στην ψυχή μου
Καταριέμαι το βράδυ
ζητώ συγγνώμη
για τον σπόρο που
δεν έσπειρα.
Για το χωράφι που
δεν εφύτεψα.
Για τον νού
που δεν καθάρισα
Για τις ουλές και χαρακιές
που δεν επούλωσα.
Δάκρυα λεκιάζουν τα μάτια μου
ένα τρελό γέλιο εκρήγνυται
από βαθιά μέσα μου
και σκάει.
Και αχνά φαίνεται
το πρόσωπό μου κλονισμένο
διαβρεγμένο
απο τον ιδρώτα της κάθαρσης…
No comments:
Post a Comment