Παραμένουν τα φύλλα σιτόβρωτα
στο χώμα
υγρές αισθήσεις γλυκιάς κόπωσης.
Δάκρυα αποστράγγισης ρητίνης
που εμποτίζει την μοναχική καρδιά μου.
Η σιωπή μιλάει για τη ζωή.
Τα πάντα μπορούν να διαβαστούν
μια εσωτερική φωτογραφία που
προσφέρουμε σε άλλους,
σε όσους παύουν
να μας παρατηρούν
τη στιγμή της ακρόασης.
Σπείρες από το τίποτα,
την απολυτότητα του
μηδενός
γεμάτες από σκέψεις
που μαγικά διαλύονται
διαγράφοντας
αδρανείς τροχιές.
Οι αναμονές μας είναι γεμάτες
από προσδοκίες και γοητεία
εμπλέκοντας την ψυχή μας
στην ιδέα του να ζούμε
μέσα στην ανυπαρξία του
Σύμπαντος.
