Βρίσκω τον εαυτό μου
στη μέση του πουθενά,
στις φλέβες της φύσης,
όπου ανήκω και δίνω
τον εαυτό μου,
μέσα στο τίποτα
που το μυαλό φέρνει,
ελεύθερο, χαλαρό,
την αυγή.
Δεν θέλω να χαθεί η ψυχή,
στα σοκάκια της ενδοσκόπισης
Συμπυκνώνω τον εαυτό μου
στο στήθος της σιωπής
Τα χέρια μου κλείνουν
μέσα τους την αύρα
μιας Θέας που κάποτε
σε αλλοτινούς χρόνους
απλόχερα μου έδωσε.
γελώ με τα δάκρυα μου
και κλαίω τα χαμόγελά μου.
Και η αίσθηση μου
είναι μια κενή σκέψη.
Μια αφαίρεση
της ασυνείδητης
αυτοσυνείδησης.
