Κοίλες ώρες.

Κοιτάζοντας στα μάτια
τον πανδαμάτορα και
αδηφάγο
Χρόνο
αναπολώ τον καιρό
της αβάσταχτης παιδικής
ηλικίας.
Της αβάσταχτης παιδικής
αθωότητας του Είναι...
Ο αετός του χρόνου,
έχει φύγει για άλλα ταξίδια
και στην θέση του απέμεινε
ένα ρολόι χωρίς ώρες,
που κοιμάται ληθαργικά
αποστασιοποιημένο
κάτω από το δρόμο των στίχων
προς τη βάση της μνήμης
και τη λήθης ...
Έκλεισα το ρολόι χωρίς ώρες
στο δρόμο των στίχων μου.
Κοίλες ώρες.
Τικ τακ τικ τακ
χτυπάει το εκκρεμές
της ψυχής μου
ισχυρό και αλαζονικό
καθορίζει και ανανεώνει
την ισορροπία μου
την ειρήνη και την
σταθερότητά μου.
Ο Αέρας και βροχή δοκιμάζουν
τα σταθμά μου
Αγνοούν τη φωνή μου και το όνομά μου.
Διαγράφουν τους δρόμους και τα μονοπάτια
ανεβαίνουν στο παρατηρητήριο του φόβου
και χτυπάνε τα κουδούνια της σύγχυσης.
Με κάθε δειλινό πεθαίνω...
Με κάθε αυγή γεννιέμαι ...