Την ημέρα που περάσαμε τη μεγάλη πύλη για πρώτη και τελευταία φορά
Δεν κοιτούσα πίσω, ήξερα ότι θα μείνουμε εκεί.
Ακούγα, την κραυγή τους
η θλίψη τους είναι σαν μια αλυσίδα στο λαιμό μου
Ο χρόνος, δεν είναι τίποτα γι ‘αυτούς
Είναι μόνο ένα μονοπάτι σε αυτό το ατελείωτο λαβύρινθο
Πνεύμα άνεμος, βροχή, καταχνιά και όλεθρος.
Ήξερα ότι δεν θα μας άφηναν να φύγουμε από τη λωρίδα του θανάτου
Είδα την λάμψη στα μάτια τους από φόβο και υποδούλωση
Που πάσχουν από το βάρος σύνθλιψης
Έξω από τις πόρτες του Αδη προσφέραμε μια ζωντανή θυσία
Όπου τα δάκρυα μας στεγνώνουν
Αγκαλιάσαμε τον θάνατο
Καθώς οι κραυγές των παιδιών ακούγονταν απο μακριά.
Tο ισχυρό όπλο δεν είναι το πιστόλι
Αλλά το φτερό που κρατιέται στο χέρι σας
Παίρνω το μονοπάτι της βροχής
Είμαι στο λαβύρινθο της μνήμης
Ο εγκέφαλός μου είναι μουδιασμένος, αλλά ο πόνος μου βαθύς
Από λέξεις που κάνουν τα περιγράμματα
Εύχομαι να βρω τον δρόμο
Μακάρι να επιστρέψω σε μένα
Χαμογελάω με την κατάσχεσή μου και ενώ πεθαίνω
Αγαπώ τις ρίζες της επιμονής μου
No comments:
Post a Comment