Στην άκρη των ονείρων μου
το χαμόγελο χύνεται
οι υποσχέσεις εξαφανίζονται
και πίσω από τον γκρίζο ουρανό
μόνο βρέχει στάχτη.
Οτι δηλεί η μέρα
το γιόμα και η νύχτα τα αναιρεί,
αφήνοντας τα μάτια της ψυχής
μες στο απέραντο αυτό κενό.
να πλανώνται στην νοσταλγία.
Μεταξύ των χαμένων λέξεων
και μιας ελπίδας που πετάει
μέσα στους χρονικούς κύκλους
του σύμπαντος.
Μόνο μια μοίρα
αναδύεται από μια άλλη εποχή
ως εξορία από ένα παρελθόν
που τώρα δεν υπάρχει πλέον
παραβιάζοντας το όραμα
και στις αναμνήσεις το πνεύμα πνέει
δίνοντας νόημα στο παρελθόν.
