Περπατώντας περισσότερο στο σκοτάδι
Τα βόρεια φώτα όλα εξαφανίζονται
Μπαίνοντας στον ψυχρό κόσμο της πέτρας
Η καρδιά μου ... αισθάνεται τόσο κρύο
Για πάντα περιπλάνηση στα χωράφια μόνη της
Στα κρύα μπουντρούμια της μοναξιάς
Δεν θα φτάσει ποτέ φως σε αυτό το κενό
Η ουσία της αθανασίας
Ο ποταμός των δακρύων έχει γυρίσει
Σε αιώνιες λίμνες πάγου
Φέρνω στα χέρια των ανέμων τις λύπες.
Πόνοι θλίψης χτυπάνε στο πρόσωπό μου
Καθώς περπατώ μέσα στο δάσος
Από τα νεκρά μου όνειρα.
Όλα τα όνειρα έχουν φύγει ...
ξυπνάνε στις αυλές της σελήνης
Στην καρδιά μου
Υπάρχει πυρκαγιά που ποτέ δεν θα εξασθενίσει
Καίγοντας την ατέρμονη αμαρτία
Το σώμα μου αρχίζει να τρέμει
Όταν μπαίνω στη σφαίρα του θανάτου
Αφυπνίστηκε από τις αυταπάτες
Του χρόνου και του χώρου
No comments:
Post a Comment