Ενα άλλο όνειρο...

Σήμερα αγνάντεψα
την απότομη γραμμή
που διασχίζει τις γωνίες
από την
κρύα κορυφή της νοσταλγίας,
ανάμεσα σε κύματα
και μυρωδιές
οι σκιές σπάνε
και ωσεί καπνός εκλιπέτωσαν
σε αυτή την έρημο της φωτιάς.
Εκεί μέσα στη βαθιά νύχτα
η αγωνία αιμορραγεί
μεταδίδοντας την ηχώ
των θυελλωδών ωρών
ρίχνοντας σε ακινησία
αδράνεια και μια ατελείωτη
αγρυπνία
τις ψυχές.
Ένιωσα ότι αυτό το όνειρο
ήταν ένα άλλο όνειρο ...
θαμπά φώτα
καρδιές ανοιχτές
στις λέξεις
για το άρωμα
των δύο χεριών
και για ένα γέλιο,
στους
ζωντανούς
και ξεχασμένους.
Το φεγγάρι και οι μνήμες του
θα ανοίξουν τις πόρτες
για να διασχίσουν
ψυχές τον Αχέροντα
περνώντας το νοητό
διάσελο του κόσμου
εκει που σπάει η σιωπή
με νόημα λόγια,
και εύθραυστες διαθέσεις.
Εκει που το χνούδι
της σκιάς
αγκαλιάζει τις λέξεις
της φήμης χωρίς υπόσχεση,
των αριθμών χωρίς αριθμούς.
του ουράνιου τόξου
χωρίς χρώματα,
εκεί που η λήθη γινεται
μονιμος συντροφος
εκει που η σαφήνεια της διαμαρτυρίας
που διέπει την αναμονή
φωνάζω με τη μόνη φωνή
κρατώντας ελπίδα,
στο ανοικτό αυλάκι
Μεταξύ της ψυχής σου
και της δικής μου.