Χαμένες άλαλες γλώσσες

Tο βλέμμα που ορά τα τυφλά θραύσματα

γίνεται τυφλό.

Ο κόσμος είναι γυμνός

χωρίς καθρέφτη μέσα στην αλήθεια

του μοναχικού του θανάτου.

Η αποπλάνηση και ο φόβος

που εισβάλλει στον άνθρωπο

όταν ανακαλύπτει αυτή την κραυγή

και την ηχώ, τη χειρονομία και την κατανόηση,

όλα τα συνηθισμένα,

είναι σαν κάτι που παραδίδεται

για πάντα που μπορεί ξαφνικά να σβήσει

και. ότι είναι μόνος στη μέση της ζωής.

Μια πτώση, οδηγει στο σκοτάδι

σε μέρη σιωπηρά και σκιερά

εκεί που λιώνει το κύμα του αδιάκριτου.

Τελικά πού διαχωρίζονται το στόμα και η πηγή;

Πού το ον και το μη ον;

Πού ο Ιακώβ απελευθέρωσε τον άγγελο;

Ο αέρας βαραίνει

η ομίχλη της λήθης καλύπτει τα πάντα

τις χαμένες άλαλες γλώσσες

τα θαμπά χαμόγελα

τις ανομολόγητες πεθυμιές.

Εκεί η σίγαση είναι ο θρήνος της ψυχής.

Οι σιγές των ηχώ

στους αδιόρατους τοίχους και

τις χαράδρες των Αχερόντιων νερών.