Υπάρχουν στιγμές…

Υπάρχουν στιγμές
Που μετασχηματίζεται η μνήμη
σε ένα αχνό φως στη μέση
τόσο πολλή σκιά …, στο πουθενά.
Τα θλιβερά μου μάτια επειδή σας λείπουν,
ξηρό δέρμα χωρίς την αφή σας.
Διψασμένο στόμα χωρίς τα φιλιά σας
τα κενά χέρια χωρίς το λίπος,
με την καρδιά σχεδόν σε κώμα,
με την ψυχή σε ένα κανάλι αγωνίας,
Είμαι μια σκιά που παίρνει τον άνεμο.
Υπάρχουν στιγμές
στην οποία η μνήμη των όπλων σας
με συμπιέζει ενάντια
στην εγκαταλειμμένη νύχτα
στη μοναξιά των αστεριών
και το φεγγάρι με αργούς ρυθμούς
κόβει με αόρατο άκρο τη λήθη.
Μεσάνυχτα μου λείπεις.
Τα κρύα φύλλα του κρεβατιού μου
Με τυλίγουν σαν σάβανο.
Ο ήσυχος πόνος που δεν έχεις εσύ.
Ο σιωπηλός πόνος να μην με ακούς.
Ο βαθύς πόνος της μη διαβίωσης.
Η μνήμη του αρώματος σου διαφεύγει
όπως μια πεταλούδα ανάμεσα στα δάχτυλα.
Τόσο κοντά που ήσουν στην καρδιά μου
Έτσι δική μου ότι ήσουν με κάθε πανσέληνο,
Μεταξύ των αόρατων δακρύων σε θυμάμαι τώρα
στην άκρη της ημέρας που με απορροφά
Και με καταναλώνει και με καίει σαν κερί.

Υπάρχουν στιγμές
Στην οποία η ψυχή είναι κακοποιός μέσα στην καρδιά.