Tο μόνο πράγμα που μένει
είναι το ασυνεπές μυαλό μου
την ατελείωτη φθορά
της αυτοβαρής αμφιβολίας
που μου λέει ότι δεν ανήκω
εδώ ή οπουδήποτε
εγώ εγκαταλείπω τον εαυτό μου
ξανά και ξανά
μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι πνίγω μέσα μου
στις εκβλάσεις και τις ταραχές
του παιδιού που έχει ξεχάσει πολύ καιρό
που παρακαλάει να πραγματοποιηθούν
σε μια απαλή αγκαλιά
άκουσε την άνθρωπε
κρατάει μέσα στις παλάμες της
στρώματα και στρώματα
των φόβων και των αμφιβολιών
και βαθύτερες επιθυμίες
αλλά κάτω από αυτά
στρώματα και στρώματα
κάτω από την ανατριχιαστική του αναπνοή
όλα τα αφρώδη όνειρά του
φωτίζοντας τις σκοτεινές γραμμές στο πρόσωπό μου
Ετσι έβαλα τα χέρια μου
πάνω από το βάθος της δικής της καρδιάς
όσο μικρή είναι αυτή
Την ακούω
μάθετε να την αγαπάτε
το μικρό παιδί
ας πάρει χώρο
να έχεις μια θέση
εδώ μαζί μου
καθώς έρχεται πίσω σε μένα
βρήκα το δρόμο μου πίσω σε μένα.
No comments:
Post a Comment