Aύξων άπειρο...

Αύξων άπειρο

Φεύγοντας από τις σάπιες σκέψεις μου,

καταπνιγμένες από ενοχές και λύπη,

οι αισθήσεις μου παρασύρθηκαν από τη ζωή

προκαθήλωμα, που έφτασε στο εσωτερικό,

με έσυρε με πόνο προς την άβυσσο του μυαλού.

Θεϊκά υαλώδη τοιχώματα

γύρω από και, πέρα από τα απόβλητα αμετάβλητα.

Θα στερηθεί εκεί εκείνος που στάθηκε,

απλά μια χλωμή αντανάκλαση.

Μια μαραμένη ψυχή,

οι ανθρώπινες αμαρτίες μου

που είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω.

Η περιπλάνηση έχασε σε αυτό το λαβύρινθο,

έναν κήπο από χαϊδευμένα συναισθήματα και όνειρα.

Είναι αυτή η καθαρή αλήθεια για τον άνθρωπο που ήμουν πια;

Καταδικασμένος σε αυτό το θνητό κοκκάλινο σκεύος,

η ύπαρξή μου έχει πάψει να είναι, ο εσωτερικός μου εαυτός

που έχει διαβραχεί με τη ζωή

πλανάται τώρα στο αχανές διάστημα.

Περπατώντας κάτω από τους σιωπηλούς δρόμους,

κούφια μαρτυρία της δικής μου φθοράς.

Δεν κατάφερα να είμαι ένας άνθρωπος,

υποσχέθηκα να σβήσω την υψηλότερη φλόγα

ακόμη μια σπίθα προσπαθεί,

το εσωτερικό ιερό, με παρακαλεί να κοιτάξω

προς τα μέσα και να δω.

Βελούδινο φως, σούρουπο ποιητών που καθρεφτίζει στον ωκεανό

αφρώδη κύματα καταδύσεων μπλε χρωστικών στις άσπρες ακτές.

Θα μπορούσαν αυτά τα μαραμένα φτερά

να προσπαθήσουν να εξαπλωθούν και να πετάξουν και πάλι;

Ανεβαίνοντας στον ουρανό

γυρίζοντας το φωτεινό νεφέλωμα αύξων άπειρο,

αγνοώντας το χρόνο.

Οι γλάροι χαίρονται την πτήση της ελευθερίας τους.