Αερικό στις αυλές τoυ oνείρου...

Η σκέψη
σκέπαζε λέξεις
πριν πετάξει.
Αυτή η σιωπή,
φύλακας αναμνήσεων
περνά χαλαρά, αργά.
πτητική, εύθραυστη,
 εφήμερη, πεισματική,
χωρίς να συνειδητοποιήσει
 ότι έχει αρχή και τέλος.
Όπως και εκείνη
 η μικρή πέτρα
που κυλάει
κατά μήκος των δρόμων,
κάνοντας λίγο θόρυβο
στο μακρύ περίπατό της.
Όπως εκείνο το δέντρο
που ο άνεμος το κουνάει
αλλά ποτέ δεν διαμαρτύρεται
για τη μοναξιά του.
Όπως αυτό το βότσαλο
που στηρίζεται στην άμμο που
πλένεται από την παλίρροια
απλά προσπαθεί να λάμψει.
Οπως ενας απειροελάχιστος
κόκκος άμμου
ασήμαντος, ελαφρός
μη δυνάμενος να έχει
πυρίμαχη αντίσταση
 στη θύελλα.
Μην έχεις αλαζονίες
Ανθρωπε
γιατί απλά
είσαι ενα αερικό που
διαβαίνει τις αυλές
του ονείρου.