Ρέων χρόνος...

Η έξαψη στα δάχτυλά σου

φτερουγίζει όπως

Τ’ αγρίμι που στο

Πέτρινο καλειδοσκόπιό

Σου τόξα ουράνια

Γεννοβολά.

Η υγρασία στο μέτωπό

Σου στέκει, ο χρόνος μου δεν

Έχει χρόνο έχει μόνο την

Ρευστότητα του

Ιδρώτα σου.

Στην πυξίδα του μυαλού

Μου ο βορράς δείχνει

Ανατολή και η δύση

Εγκυμονεί το νότο,

Πέφτει το μάτι μου

Και βουλιάζει στο

Βυθό του άσπρου

Του με τα νούφαρά

Του να διαχέουν τις

Αχτίδες τους στα

Ενδόμυχά μου.

Συνεχίζω με την μνήμη

Του μέλλοντος στο βλέμμα

Σου, κολυμπώ στους πνεύμονες

Του χώματός σου και

Ξεδιψώ με την αλμύρα του

Κορμιού σου.

Κοιμήσου, κοιμήσου

Μονάχα ο άνεμος

Περιτυλίγει,

Μονάχα ο άνεμος

Σαν μεμβράνη τ’

Άνθη της λιτανείας

Στα σπλάχνα της κλεψύδρας

Τυλίγει.