Ζ ω ή

Η βροχή,
κτυπά τις λεπτές χορδές
της άρπας της ψυχής σας και
τρέφει το πρόσωπο του χρόνου
στα χαμένα δρομάκια
του συναισθήματος
με μια κατεύθυνση ελπίδας
αποκρυπτογραφώντας
το μυστικό του πεπρωμένου.
Υπάρχει στο φως ένας στεναγμός
των ονείρων, που στηρίζεται
στις μαρκίζες της ψυχής.
Πυρκαγιά και πάγος
σε ενα διαρκή
χονδροειδές και μακρύ βρυχηθμό
στο κρυστάλλινο εσωτερικό
παράθυρο του χρόνου.
Σπινθήρες από μίνι-σύμπαντα
που αφοπλίζουν τη λήθη
στο χτύπημα ενός ξίφους
 και φωνάζουν.
 Και αντανακλούν την ημιδιαφανή
 μνήμη σας ,
αποκρυπτογραφώντας
το μυστικό των κόσμων σας,
 το κλειδί στις ήττες σας
και το νόημα της ιστορίας σας.
Το άπειρο που ερμηνεύεται
 στον νυχτερινό ουρανό, 
αγγίζετε τη φωνή της μνήμης,
 που σας περιβάλλει
 στο μυστήριο της.
Ενώ η καταιγίδα βρυχάται
προκλητική,
 το πέπλο του σύμπαντος σου
 με την τέμπερα πάγου και φωτιάς,
 ως αιώνιος μαχητής.
Ο ήλιος φωνάζει τις σιωπές του φωτός
που πέφτουν στη λακκούβα,
η ηχώ του πιτσιλίζει,
την ψυχή σας.
Η διαδρομή χάθηκε, κρύβεται
μεταξύ των φύλλων,
παίζουν να είναι χρόνος
και ώρες κενές.
Στον δεξιό σας κρόταφο
ανατέλλει η ζωή.
Στον αριστερό σας κρόταφο
δύει.
Το ενδιάμεσο διάστημα το λέμε...

Ζωή!!!