Και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται..

Τα όνειρά μας διάβηκαν φειδωλά μονοπάτια

στενά χωμάτινα καλντερίμια

ανήλιαγες κεραμοσκεπές

αφήσαμε τα αποτυπώματά μας σε άνυδρα τοπία

και τα οστεινά μας κατάλοιπα

βορά στο καυτό παρανάλωμα

των λαθραίων ιδεών…

Ταξιδέψαμε μόνοι στην θάλασσα μαζί

με ακατάληπτες έννοιες, λέξεις, ιδέες,

τρέφοντας τις ψυχές μας με αυταπάτες

και κενά συναισθήματα…

Δώσαμε στον κόσμο τα γεννήματά μας

δώσαμε όρκους αγάπης υπό τις

χρυσαφένιες ανταύγειες της σελήνης.

Θρέψαμε τα παιδιά μας με το Μάνα εξ ουρανού

Γελάσαμε, κλάψαμε και ήρθε η στιγμή

που μονολογήσαμε την έσχατη ώρα.

Μάνα μου, Πατέρα μου, παιδιά μου.

Να μην μας αφησετε στους ασφόδελους

της ληθης και της λησμονιάς

ξεχασμένους.

Πρίν ξημέρωσει και βγεί ο Αυγερινός είχαμε μορφή

τώρα απλά τέφρα, κονίαμα και σκόνη…