Τελευταία στερνά των μουντών ημερών

Μεσάνυχτα Τσιμουδιά από το πεζοδρόμιο

Έχασε το φεγγάρι τη θύμηση του;

Χαμογελάει μονάχο..

Στο φως του δρόμου

τα πεσμένα φύλλα μαζεύονται

 στα πόδια μου και ο άνεμος αρχίζει

 να μουρμουρά.. 

Ολομόναχος στο φως του φεγγαριού

Μπορώ να χαμογελώ στις μέρες του παρελθόντος

Η ζωή ήταν όμορφη τότε

Θυμάμαι την εποχή που γνώριζα τι θα πει ευτυχία

Η θύμηση ας ζήσει και πάλι.

Κάθε λάμπα του δρόμου μοιάζει να τρεμοπαίζει.

Μια τελική (της) προειδοποίηση

Κάποιος μουρμουρίζει κι η λάμπα του δρόμου αναβοσβήνει.

Και σύντομα θα είναι πρωί.

Πρώτο φως της ημέρας

Πρέπει να περιμένω να ξημερώσει

Πρέπει να σκεφτώ μια νέα ζωή

Και δεν πρέπει να το βάλω κάτω

Όταν η αυγή έρθει η αποψινή νύχτα θα γίνει επίσης μια ανάμνηση

Και μια νέα ζωή θα αρχίσει.

Τελευταία στερνά των μουντών ημερών

Η παγωμένη μυρωδιά του πρωινού

Μια λάμπα του δρόμου πεθαίνει,

άλλη μια νύχτα θα τελειώσει…

Άλλη μια μέρα θα ξημερώσει…