Ωδή στον ποίηση.

Ο,τι είναι για το φύκι

του ήλιου η φεγγοβολιά,

όπου στο βάθος της θαλασσινής

αβύσσου κατεβαίνει.

‘Ο,τι είναι για τον ναυαγό του πλοίου

το στερνο τ’απομεινάρι-σανίδα σωτηρίας

που την ελπίδα του φτερώνει

και το βοηθάει να κολυμπήσει ως την ακτή…

‘Ο,τι είναι για τον χαμένο στην Σαχάρα

τα φοινικόδεντρα και το νερό μιας όασης,

ύστερα απο την πικρή γεύση

της απάτης, του αντικατοπτρισμού…

‘Ο,τι είναι για το σπίτι

η σιδερένια αιχμή που στην κορυφή του στέκει

και το θεριό του κεραυνού, το διώχνει,

το οδηγεί βαθειά στη γή, το θάβει, το αφανίζει…

Αυτό είναι για μένα η Ποίηση,

μέσα στην άβυσσο της απελπισίας,

στην τρικυμία της αμφιβολίας,

στην έρημο των Θεών,

στην καταιγίδα της δυστυχίας,

στην δίψα για ζωή,

στη σκλαβιά του πάθους!