Και πάλι μόνος
παρέα με την
σκιά των βημάτων μου
Μόνος με τα όνειρά μου,
ότι κανείς δεν μουρμούζει
στη σιωπή μου
ότι δεν μεταβάλλουν,
με την άσεμνη σκέψη τους,
τη μόνη αλήθεια μου.
Το παρελθόν
και το μέλλον
του χρόνου μου,
την υπερυψωμένη κραυγή,
τη μελωδία και το θόρυβο,
για να κρατήσουν τη σιωπή,
και από το να γίνει σίγαση,
το γλυκό
συναίσθημα
της στιγμής.
Μόνος
με τις ανέφικτες επιθυμίες μου,
με τις ατελείωτες αυταπάτες μου,
που γεμίζουν το βαθύ συναίσθημα,
του εαυτού μου.
Τα κύτταρα της σκέψης,
δεν καθορίζουν
τα ελεύθερα συναισθήματά μου,
επιβάλλοντας άκαμπτα κριτήρια,
δουλεύοντας με το εξαντλημένο
λίπασμα των δογμάτων τους,
την εύφορη γη των αισθήσεών μου.
Ταξιδεύω
μόνο μαζί μου,
στις εσοχές της καρδιάς μου,
άγνωστες άκρες,
σκοτεινές γωνιές
και διαστήματα με ψευδαίσθηση.
ακούγοντας
την ιερή πυξίδα της ζωής,
και την αιώνια
μελωδία αυτής της αγάπης.
Πέρα από τους ανέμους
του αύριο.
No comments:
Post a Comment