Το φεγγάρι έλαμπε αχνά.
Σκιές πάνω στο φρύδι της ανατολής
.Η βαθιά σιωπή του υποτάσσει την αναπνοήΣε ορατή ακινησία οι σκιέςπρίν ο αλέκτωρ λαλήσει στοτελευταίο ρολόι της νύχτας.Ομως κάτι δονείταιο πρώτος ψίθυρος σε έναν σιωπηλό κόσμο.Ενας ψίθυρος για το δώροτης Αγάπης και της Δϋναμης
Στο βάθος αυτής της σιωπήςη καρδιά σπάστηκεαπο την υπερβολική αγωνία τουΘανάτου
Η αδράνεια της σιωπήςμεγαλώνει μια καρδιάσαν το βλέμμα ενός μικρούπαιδιού.Διαστελλει την ίριδατης ψυχήςκαι απελευθερώνει ενέργεια.
Και όταν τα σύννεφα περάσουνξαφνικά μακριά,και ο γαλάζιος ουρανός είναισαν ένας νεότερος κόσμοςτότε ο ανατέλλων ήλιοςφωτίζει και διώχνει μακρυάτην αχλύ, την υγρασία της ψυχής.
No comments:
Post a Comment