Λίγο πρίν τις ώρες της αιωνιότητας
είμαι σαν ενα πουλί με απώλεια χρόνου
Η ελευθερία και η σαφήνεια
εχουν για πάντα χαθεί απο τις σκέψεις μου.
Περνάω την τεθλασμένη γραμμή
της πτώσης
Βυθίζομαι σε ένα τέλμα
μακρυά απο τις δάφνες της Πυθίας
και τις δόξες του Απόλλωνα.
Διάβασα το ηχηρό πρήξιμο
του Πόνου.
Όταν με την αφόρετη μοναξιά μου
κάθομαι,
Και οι μισητές σκέψεις μου
περιβάλλουν την ψυχή μου.
Όταν δεν υπάρχουν δίκαια όνειρα
πριν από το “μάτι του ματιού” μου,
Και η γυμνή καρδιά της ζωής
δεν παρουσιάζει άνθηση.
Η γλυκιά ελπίδα,
το αιθέριο βάλσαμο πάνω μου,
τότε περιπλανιέμαι στην πτώση της νύχτας,
εκεί που τα κλαδιά κλείνουν
τη φωτεινή ακτίνα του φεγγαριού.
και μένω σαν ενα συννεφο
στον αερα μετέωρο.
Η ζωή είναι σκληρή, αμείλικτη ή δίκαιη
θα πρέπει να αγάπησε τον θλιβερό μου
πόνο για να μένει ακόμα μαζί μου…
Αυτή η αφρώδη μεγαλειότητα
απο ενα αστέρι που μισολάμπει
μέσα απο τη σκοτεινή και ζοφερή
πλευρά του ουρανού προσπαθεί να
φωτίσει τις πτυχές της ψυχής μου.
Γυρω μου ένας ψυχρός άνεμος
ουρλιάζει
και όμως το θυμωμένο
πνεύμα επουλώθηκε
και εξανθρωπίστηκε
με το καλοήθες
άγγιγμα της αγάπης.
No comments:
Post a Comment