Τα ψέματα από τo στόμα τους
ρέουν σαν δηλητήριο.
Οι εποχές εξασθενίζουν
σε γκρι και χάνονται μακριά στον ορίζοντα.
Το μαχαίρι στις πλάτες μας
γυρίζει σαν ρολόι,
όπως τα δευτερόλεπτα
σε ώρες και μας καταβροχθίζουν.
Οι στιγμές αλήθειας
που δώσανε ήταν
η εκσκαφή του τάφου μας
η αηδιαστική θλίψη
γιατί δεν μπορούμε
να ξεπεράσουμε αυτό το γεγονός.
Αν παίζεις με φωτιά, πρέπει να καείς.
Ήμουν εκεί πριν και ξέρω ότι πονάει.
παίζεις με φωτιά και θα καείς
και τώρα μας έχουν πεί
ότι δεν θα μάθουμε ποτέ
ποιός ήταν εκείνος
που άναψε την πρώτη σπίθα.
Είχαμε πάντα τη συνήθεια
να σέρνουμε πίσω μας
το όνειρά μας.
Αυτά τα όνειρα
κάποιοι απο τους
παροικούντες στην Ιερουσαλήμ
τα ποδοπάτησαν,
έχτισαν πάνω τους παλάτια στην άμμο.
Μερικοί άνθρωποι
δεν αλλάζουν ποτέ και δεν έχουν
όλες οι ιστορίες
ένα ευτυχές τέλος.
Η επερχόμενες γενιές θα πληρώσουν
εκούσια ή ακούσια τις αμαρτίες μας
και αυτό είναι το θλιβερό…
No comments:
Post a Comment