H Ηχώ του Χθές

Τρέχω σε ανηφόρα

μέσω της ομίχλης της λιωμένης θλίψης,

μέσω των ηχώ του χθες

και το γέλιο των παιδιών.

Περνάω

τις κυκλικές αλλαγές των χρωμάτων

μέσα απ τις ρωγμές του σκότους.

Περιπλανιέμαι στις

άγνωστες πεδιάδες της σκοτεινής ύλης.

Διαβατώ

τις ημέρες με το αεράκι του ωκεανού

με λευκασμένα θαλάσσια όστρακα

δίπλα στο άγκιστρο μου πεινασμένο

και τα γυαλιά ανάγνωσης που απομένουν στην άμμο.

Κρατάω τις αντανακλάσεις μου και πορεύομαι

στις γυάλινες πόρτες του υποθαλάμιου

κόσμου μου.

Δεν υπολογίζω τις μέρες μου.

Ο ρυθμός μου γίνεται ολοένα και ταχύτερος.

Τρέχω σε ανηφόρα, αν επιστρέψω ποτέ

Τότε θα είμαι διαφορετικός.

Απλώς τρέχω σε ανηφόρα

αφήνοντας ερωτήσεις πίσω μου

και αναπάντητα γιατί…