Ενα όνειρο και μία άγνωστη άναρθρη κραυγή
μένουν κενά από τη χημεία του χώματος
άπληστα, άσηπτα στο στίγμα της βροχής .
Το πρόσταγμα μιας αλλοπρόσαλλης στιγμής
χαράζει από την αρχή ξανά τα σύμφωνα που διαχωρίζουν
τον κόσμο μας από τη φωνή του δούναι και λαβείν …
Μπράβο κυριε Ηλιόπουλε. Βαθυστόχαστο ποίημα. Μου αρέσει να σας διαβάζω.
ReplyDelete