Πτυχές...

Η νύχτα σκίζει τη μαύρη μανία της
στον ουρανό
και ένας πέτρινος άγγελος
Κλαίει στον τοίχο του κόσμου.
Απάτητες
ανεξερεύνητες
διαδρομές.
Ενα τελευταίο δάκρυ
που δεν έτρεξε
απο τα μάτια
καίει την εσωτερική
ανίχνευση της λάμψης.
Της λάμψης στις
κορυφογραμμές
αντιγραφή σε μια βιασύνη
την καθυστέρηση των άλλων
από βάρος και σκιά.
Ο κόσμος μας
βαδίζει στενός λιψός
χωρίς ομοιοκαταληξία.
Τα ερείπια απειλούνται
από τον ήχο εκείνων
που τους επιστρέφουν
μόνο ως εικόνες
μέσα στις εικόνες.
Λήθη είναι γεμάτη μνήμη
Αγάπη στη μνήμη
όλων αυτών των ξεχασμάτων.
Πριν φυσήξει ο άνεμος
και με οδηγήσει σε άλλη ακτή,
καλύψα το σώμα μου
με πεσμένα φύλλα.
Μείνε μαζί μου
μέχρι να σπάσει η αυγή
μην με αφήνεις μόνο
χαμένο στη λήθη.
Ο ήλιος κοντά στη θάλασσα
θα σε ξυπνήσει στο έντονο μπλε χρώμα
Θα ανέβεις αργά όπως οι αναστημένοι
Θα έχεις ανακτήσει τη σφραγίδα σου
την αρχική σου σοφία
στιβαρή ασάλευτη
όπως τα αρχαϊκά αγάλματα
με τις χειρονομίες
τυλιγμένες γύρω
από τις πτυχές
του μανδύα σου...