Αποβάθρα επιβίβασης

 Όταν ο άνεμος σιωπά

και γλάροι αναπαύονται στους αμμόλοφους

βλέποντας το άπειρο

υπάρχει μια τελετουργία της αναμονής

στην αγκαλιά σου, 

απών από αγκαλιές.

Λες και η ζωή προοριζόταν για σένα,

σε κάθε παραλία, 

μια μεγαλύτερη μοναξιά.

Στην εσωτερική πλευρά του καιρού σημαδεύω,

με ίχνη φωτός την ευθραυστότητα του φθινοπώρου. 

Κάθε αυγή, γεμίζω φύλλα χαρτιού

με μια ομιλία χωρίς ίχνος της νύχτας. 

Είναι εμπνευσμένη από την ελαφρότητα του αέρα

η οποία έκανε το στήθος μου μια

αποβάθρα επιβίβασης 

για μια απροειδοποίητη απόδραση

σε αναζήτηση της φωνής σου.

Copyright ® Evaggelos Iliopoulos

All Rights Reserved

Σου δίνω ψυχή μου

Ένας έναστρος ουρανός μέσα σε νοσηρές νύχτες

σε ένα κόσμο γεμάτο ευθραυστότητα

αναμνήσεις πεταμένες στο σκοτάδι

σαν άγγελοι που ικετεύουν

στην γλυκιά αναμονή τις προσευχές μας.

Μυρωδιά της θάλασσας

γλιστρά το σούρουπο στη φωτιά των εκκλήσεών σας

Τα χείλη λένε πάλι όχι

ενώ το πνεύμα μου

ταλαντεύεται σε καταστάσεις ενός αμείλικτου 

ονειροπόλου στοχαστή.

Σου δίνω ψυχή μου την πέτρα ως σουβενίρ της γης

δώσε μου ΕΣΥ την τελευταία σου ανάσα για να ζήσω.

Νέος Κύκλος Ποίησης 2020 - 2021

Συμβολαιογραφική Πράξη Κατοχύρωσης Πνευματικών Δικαιωμάτων 1.

Copyright ® Evaggelos Iliopoulos

All rights reserved

Μεταγγίσεις φωτός

Πνιχτές ανάσες

χωρίς μεταμέλεια

μέσα στην ένδεια του τίποτα

μετρώντας αντίστροφα τον χρόνο.

Συμμαχίες από ψαγμένες διαδρομές

από όνειρα δανεισμένες.

Μεταγγίσεις φωτός

στου κόσμου το ταξίδι.

Πόθος και απαίτηση επανόρθωσης

του πεπρωμένου,

στο χώρο που οι αισθήσεις μου χορεύουν.

Χωρίς φόβο θυμάμαι τις καταιγίδες μου

τα ανήλιαγα καλντερίμια που διάβηκα

το σημειο που γεννιέται και πεθαίνει μόνη της

η Αγάπη.

Κι όμως ακόμα σε ψάχνω στον καπνό της φωτιάς

και στον αντίλαλο της χαράδρας της ψυχής μου.

Δακρύβρεχτες αναμνήσεις.

Άτακτες σκιές οι πόθοι μου

μέσα στα σκοτάδια της ψυχής.

Νύχτες αργές

με δακρυγόνες στιγμές

δακρύβρεχτες αναμνήσεις.

Η αναμονή μετράει τα λεπτά της

σε ένα ψυχρό χώρο

ντυμένο με άσπρες και μαύρες πλάκες

στο δάπεδο

και λευκά φώτα στην οροφή.

Ξεχειλισμένες ανυπομονησίες

χαμένες σε κρύες αγκαλιές

στερεότυπα λόγια

σειρήνες μαγικές των ώτων

νάμα και άγγιγμα ψυχής.

Και εσύ εκεί  σαν την ομίχλη

μεταξύ των δακτύλων μου χάνεσαι.

Προσπαθώ να σε αγγίξω και σβήνεις.

Σε κοιτάζω και δεν σε βλέπω ..

Είσαι απών.

Μόνο ένα νεκρό σώμα 

μια σιλουέτα χωρίς ήχο.

Στον δικό σου τον κόσμο ζούνε

μόνο όνειρα..

Στον δικό μου τον κόσμο

ατελείωτη σιωπή...

Άλλη μια νύχτα...

Άλλη μια νύχτα

σε ποια μνήμη

δεν παραμένει αμετάβλητη;

Μια νύχτα, μια μνήμη

που είναι τυλιγμένη

σε μια αρχαία υπνηλία

όπως οι ζωές χωρίς λόγια

που σβήνουν τις δίψες

των σκιών μας.

Ο χρόνος φαίνεται

χλωμός ως σταγόνα κεριού.

Αυτές οι σκιές

από μακρινές μορφές

περπατούν χέρι-χέρι

μέσα από λευκούς

άδειους ουρανούς.

Σε ένα παιχνίδι

αργής θύελλας.

Ο φόβος της απώλειας

δεν σταματά να πέφτει στα φύλλα

και το απορριφθέν φως επιστρέφει

στις σκοτεινές λίμνες της τύχης.

Copyright ® Evaggelos Iliopoulos

Συμβολαιογραφική Πράξη Κατοχύρωσης Πνευματικών Δικαιωμάτων 1237

All rights reserved

Σχάσεις των μορίων.

Νιώθω το  αργό στάξιμο του χρόνου

που αιμορραγεί τη ζωή μου

εκεί στο τυφλό καρναβάλι της ζωής

απενεργοποιώντας ανεπανόρθωτα

τις μνήμες μου.

θα είναι ο θάνατός μου να με καλέσει

θα είναι η τρομερή στιγμή που έφτασε

της εγκατάλειψης των μυρίων

και της σχάσης των μορίων

και κοιτάζω το μέλλον

και δεν υπάρχει τίποτα

και κοιτάζω το παρελθόν

και δεν έμεινε τίποτα

και πηγαίνω στον καθρέφτη

και δεν θέλω να κοιτάξω

γιατί δεν μένει τίποτα από μένα.

Είμαι ένας παραβάτης

της ζωής μου λιποτάκτης.

Ψυχή.

Ψυχή έχουν τα φιλιά που χάνονται στο χρόνο

χωρίς ένα γλυκό στόμα

που ξέρει πώς να τα δεχτεί

και στη συνέχεια να τα κρατάει

ανάμεσα σε όμορφες αναμνήσεις,

ανάμεσα σε ειλικρινείς ματιές.

Η ψυχή είναι  η αγάπη, 

η απίστευτη ψευδαίσθηση, 

που γεννιέται στα άγρια λιβάδια της λήθης,

αλλά που παίρνει τη μορφή 

της κυριαρχίας του ανέμου

και της τρυφερής γλυκύτητας 

των ασκούμενων φιλιών.

Μια απαλή παλίρροια οριζόντια

είναι το άρωμά της.

Νωπό αποτύπωμα άμμου με φλογερές επιθυμίες.

Παράξενες αντανακλάσεις 

γλιστρούν μέσα της, 

σχηματίζοντας σπειροειδή χρώματα

που αντηχούν όταν ξεφεύγουν από το πέρασμα 

και συγχωνεύονται με τη ζεστασιά της ουσίας σου

Ένα αίσθημα γεμάτο ελευθερία, 

όπου το τοπίο φαίνεται να τρέχει σε απόσταση,

μια ανοιχτή πόρτα μέσω της οποίας 

οι σημειώσεις μιας μελωδίας, 

οι σφυρίχτρες του ανέμου 

και τα συναισθήματα που ρέουν 

για να αναζητήσουν τη θερμότητα της, 

συγχέοντας μορφές, 

που χρησιμοποιούν εξωτικά λόγια, που πετούν.

Φέρνει μέλι και ροδόσταμο 

στην αδέσποτη στιγμή

μιας γκρίζας αυγής 

εκεί που τα ίχνη μου ψάχνουν για σένα,

ανάμεσα στο πάθος 

εκεί που κλαίνε τα τριαντάφυλλα 

όταν ο άνεμος τα κρυώνει.